De provinciale raad Orde West-Vlaanderen sprak de tuchtsanctie van een waarschuwing uit voor een urgentiearts. Hij werd ervan beschuldigd ongepaste dwang te hebben gebruikt tijdens een behandeling. 

De ongepaste dwang bestond erin dat hij zijn voet op de nek en de zijkant van het gezicht plaatste om de patiënt in bedwang te houden. Volgens de moeder van de patiënt was haar zoon zeer agressief. Vervolgens zou de arts dus zijn voet op de nek en de wang van haar zoon geplaatst hebben zodat hij blauw werd, ondanks het feit dat de patiënt smeekte dat de arts zijn voet weghaalde. De patiënt spuwde naar de dokter, die dan intranasaal het kalmerende midazolam zou hebben toegediend. Voor de moeder was het verwonderlijk dat haar zoon dan toch werd weggebracht naar het ziekenhuis toen hij gekalmeerd was.

De versie van de moeder verschilt sterk van die van de arts. Die zegt dat de ambulanciers en een omstander de patiënt in kwestie in bedwang hielden. Wat blijkbaar niet volstond: de patiënt maakte zich deels los om vervolgens naar de dokter te spuwen. De dokter zou dan zijn rubberen operatieklomp op de wang van de patiënt geplaatst hebben om zo intranasaal midazolam toe te dienen.

Volgens de arts werd de patiënt nooit blauw want de ademweg werd nooit afgesloten. Dat de patiënt naar het ziekenhuis werd getransporteerd, omschreef de arts als een zekerheidsmaatregel omdat er medicatie was toegediend. De voet zetten op de rechterkant van het gelaat om de schedel te fixeren gebeurde reflexmatig. Achteraf bekeken had hij beter de interventie stopgezet en de politie laten overgaan tot het beteugelen van de agressie en pas later de patiënt op spoed gesedeerd. De arts overweegt om zijn aanpak te wijzigen en zeker niet meer te fixeren met zijn voet met mensen erbij.

De provinciale raad houdt rekening met de omstandigheden en het schuldbesef van de dokter en meent daarom dat de sanctie van de waarschuwing een voldoende verwittiging uitmaakt.