Het ASGB maakte nu ook deel twee van zijn enquête over teleconsultaties bekend.  Hoe pak je excessen in het systeem aan? Welke controlemechanismen zijn mogelijk? Wat met de verplichte registratie van afspraken?

Een veelgestelde vraag in deze problematiek is waarom het Riziv niet direct de 29 grootste verbruikers aanpakt. Het antwoord ligt in de noodzaak om misbruik juridisch te bewijzen, wat complex is bij teleconsultaties omdat er geen klachten van patiënten binnenkomen en controlemechanismen beperkt zijn. We leven nu eenmaal in een rechtsstaat. Wie kan bijvoorbeeld bewijzen dat die 29 grootverbruikers effectief niet dagen achter hun telefoon hebben doorgebracht? Omdat de teleconsultaties via de derdebetaler worden geregeld, komen er ook geen klachten van patiënten. Strikt genomen zou het Riziv natuurlijk kunnen nagaan of er voldoende nota’s in het dossier zijn gemaakt, maar dat is ook maar een interpretatie.

"Dus ja, de meest flagrante misbruikers niet direct vervolgen is voor ons even frustrerend als voor u, maar als ASGB staan wij er toch ook voor dat de grondbeginselen van ons rechtssysteem worden gerespecteerd."

Statistische parameters zijn niet zonder meer toepasbaar, omdat artsen, regio’s en patiëntenpopulaties verschillen.

De respondenten krgen drie controlemechanismen voorgelegd: controle via het medisch dossier, via de patiënt (remgeld, emailbericht,… ) of via een technische oplossing (aantallen, registratie van duur van telefoon, betaaltelefoon,…).

Controle via het medisch dossier

• 94,4% van de respondenten vindt dat teleconsultaties enkel mogen worden aangerekend als ze correct in het dossier worden opgenomen.
• 92,7% eist minstens een behandelvoorstel in het dossier.
• 74,3% vindt dat een anamnese moet worden geregistreerd.
• Ongeveer de helft pleit voor vastlegging als een afspraak in het dossier.

De inhoud van teleconsultaties is volgens artsen contextafhankelijk, maar de duur en de grondigheid van het consult moeten uit het dossier blijken. Dat sluit aan bij bestaande nomenclatuurregels, die echter niet volstaan.

Controle via de patiënt

Opmerkelijk blijkt het vertrouwen van de respondenten in de mutualiteiten en bij uitbreiding het Riziv: 48.3%  vindt dat die goed geplaatst zijn om de controles uit te voeren. 

Blijkbaar zien artsen controles vooral als een statistische opdracht , waarbij de statistische outliers specifiek dienen te worden nagekeken, genre PPI’s of via steekproeven bij patiënten. "Verplicht remgeld ziet u niet zo goed zitten, hoewel toch wel een duidelijk aantal reacties over de noodzaak om ook de patiënt te responsabiliseren", duidt het ASGB.

• 48,3% heeft vertrouwen in mutualiteiten en het Riziv om controles uit te voeren, vooral via statistische analyses of steekproeven.
• Verplicht remgeld wordt niet breed gesteund, al wordt patiëntenresponsabilisering als nuttig gezien.
• Andere opties zijn meldingen per e-mail of controle via mutualiteiten.

Technische oplossingen

Een verplichte registratie van afspraken geniet enige steun. Betaaltelefoons (waarbij patiënten of het Riziv betalen per minuut) zijn zeer controversieel.
Een systeem waarin telefoongesprekken automatisch worden geregistreerd en getimed, leidt tot verdeeldheid.

Acceptabele aantallen
82% van de artsen vindt dat er limieten op het aantal teleconsultaties moeten komen, maar met nuances. Ongeveer 20 artsen wijzen elk vast aantal af, omdat dit geen rekening houdt met variaties in de praktijkvoering.

De enquête toont aan dat er brede steun is voor betere registratie en dossiercontrole, maar dat verplichte patiëntbijdragen en technische oplossingen tot verdeeldheid leiden, besluit het ASGB.

> Deel 1 - ASGB-leden willen eerlijke financiering voor teleconsultaties: patiënt moet ook bijdragen