De ervaringen van een student geneeskunde die vervelt tot assistent: Joke Kuijk blogt.

Na zes jaar opleiding dan eindelijk gestart. Ondertussen staat de teller op exact 3 maanden en eindelijk zijn mijn eerste vier dagen vakantie aan een stuk aangebroken. Mijn huidig record staat op 19 dagen op een rij in het ziekenhuis, ik hoop dit toch niet te snel te breken.

De overgang van student naar assistent heeft me snel enorm veel bijgeleerd. Vroeger leek het of assistenten alles al konden, wisten en eigenlijk al specialist waren. Ondertussen draai ik lang genoeg mee om te beseffen dat we allemaal nog veel moeten leren.

Zo kun je nooit genoeg voorbereid zijn op het eerste overlijden van een patiënt die je lang hebt gevolgd. Het gesprek dat hierop volgt en dat je de familie een adequate uitleg moet geven, terwijl je eigenlijk niet altijd zelf goed begrijpt wat er gebeurd is.
Net zoals het plots moeten geven van een slechte diagnose, opeens moet je zelf de booschapper zijn. Al de doem-berichten in de pers en van vrienden over empathieloze artsen spoken dan door je hoofd. Dan maar hopen dat je het beter hebt gedaan.  

Er zijn ook die momenten van euforie; die eerste ingreep/handeling die je zelf mag doen, wanneer je alleen een correcte diagnose stelt; een schouderklopje van de stafleden en vooral patiënten die hun tevredenheid laten blijken.

Als ik terugkijk op die eerste weken, weet ik niet hoe ik het toen heb gedaan, in mijn hoofd is die periode erg wazig. Waarschijnlijk denk ik dit later ook over deze maanden. Het gevoel van zelf vooruit te gaan en beter te worden is bevredigend. Ik ben enorm benieuwd naar alles wat ik nog ga leren en beter ga kunnen in de komende dagen, weken en jaren.