Die rol moeten we nog verder definiëren, menen zowel dr. Koen Van Eygen (AZ Groeninge) als Prof. Marc Peeters (UZA) die beiden pionieren met proefprojecten in oncologische thuishospitalisatie. Zijn de huisartsen er eigenlijk zelf wel uit? Sommigen willen zich volop engageren, anderen houden de boot af, is hun ervaring. Graag een eensluidend standpunt van de groep, luidt het.

“We moeten de transmurale zorg ook nog meer versterken en kwalitatief verbeteren - wat die kwaliteit betreft, dan heb ik het niet over de huisarts- licht Peeters toe.

“De puzzelstukjes liggen er, ze moeten alleen nog goed vallen. Je mag van de huisarts niet verwachten dat hij van tien oncologische patiënten met diverse tumortypes alle mogelijke bijwerkingen qua oncologische medicatie zal kennen. Wel kun je communicatiesystemen ontwikkelen die het overleg tussen hem en het ziekenhuis faciliteren om zo een adequaat oordeel te vellen en de lokale behandeling bij te sturen."

"Wij proberen zoveel mogelijk met huisartsen(kringen) te overleggen, maar voor een UZ is dat moeilijker dan voor een AZ. Wij krijgen patiënten van overal.  AZ Groeninge bijvoorbeeld is hier ook mee bezig en heeft het op dat vlak makkelijker. Koen Van Eygen beaamt dat: “Ook wij moeten handelen met heel wat thuiszorgorganisaties, maar die overlappen meestal met het drainagegebied van het ziekenhuis. De recente studie van Kom op tegen Kanker (KotK) kan er niet zoveel over zeggen omdat die positie van de huisarts niet eenduidig is.”

Vanuit het UZA werkt Marc Peeters voor een aantal projecten samen met Roy Remmen. “En we staan in contact met Paul Van Royen. Maar zeker nu liggen de prioriteiten van huisartsen elders voor een stuk en niet bij de organisatie van de transmurale zorg.”

Dr. Van Eygen geeft toe dat de rol van de huisarts ook voor hem vaag is. “Het gevoel leeft dat de huisartsen er zelf nog niet uit zijn. Er zijn best heel wat die een heel actieve rol willen opnemen. Anderen vinden het te ingewikkeld. In hun praktijk van pakweg 1.000 patiënten zijn er misschien drie of vier in een oncologische therapie. Die therapieën zijn te zeer gediversifieerd en dus niet meer voor hen. Al willen ze wel heel graag bij die patiënt betrokken blijven.”

"Ziekenhuis als huisarts"

Sommige kankerpatiënten bezoeken voor hun therapie geregeld het ziekenhuis. Blijkbaar beschouwen ze dat dan zowat als hun huisarts zodat ze niet meer bij hun eigenlijke huisarts geraken voor een ingegroeide teennagel, hoge bloeddruk… We bieden dan vaak wat weerstand als ze daarvoor voorschriften vragen, maar je moet beleefd blijven. Een penibele situatie, want heel wat hemato-oncologen zijn geen vragende partij om die problemen aan te pakken. Thuishospitalisatie kan stimuleren dat dit weer bij de huisarts terechtkomt.”

> Lees ook: thuishospitalisatie kankerpatiënten haalbaar?

>  Vandenbroucke: "Tijd proefprojecten thuishospitalisatie is voorbij"