In een open brief vragen Dr. Paul Massion en Dr. Didier Ledoux, intensive care artsen van het UZ Luik, politici om 3 krachtige politieke maatregelen te nemen: de toezichtsnorm op de intensive care aanpassen naar één verpleegkundige voor 2 patiënten in de permanentie; het nettosalaris van alle verpleegkundigen met ongeveer 25% verhogen (want het ligt een pak lager dan dat van andere beroepen zonder hogere opleiding) om echte aantrekkingskracht te genereren; en de zwaarte van hun beroep erkennen, om zo een vervroegd pensioen mogelijk te maken en verpleegkundigen in functie te houden.

In de eerste covidgolf applaudisseerden mensen op straat.
In de tweede golf konden de mensen het niet meer aan en keerden sommigen zich tegen de verpleegkundige beroepsgroep, die nochtans op haar knieën zat maar verantwoordelijk werd geacht voor de moeilijkheden waarmee zowel volwassenen als onze jongeren steeds meer te maken kregen, en wij begrijpen hen.
In de derde golf begonnen onze verpleegkundigen het de een na de ander te begeven: hun werkuren te verminderen of zelfs ontslag te nemen.

Wanneer je 6 weekends na elkaar moet werken, dag en nacht met het leed van mensen wordt geconfronteerd, je sport moet opgeven, wanneer je je eigen partner niet meer ziet, als je je kinderen opnieuw moet indekken omdat je moet gaan slapen voor je weer vertrekt, dan begrijpen wij hen. Geconfronteerd met de fysieke uitputting van de teams, moesten we ook therapeutische keuzes gaan maken: wie opnemen op de intensive care? Wie niet? Wie helpen met onze machines van de laatste kans? Om nog maar te zwijgen van de menselijke drama's die zich dagelijks voordoen, in het licht van de algemene desinteresse.
In de vierde golf leren we dat de salarissen van verpleegkundigen zullen worden verlaagd, dat de opleiding tot 4 jaar is verlengd en dat voortaan de herwaardering op grond van hun eventuele specialisatiejaar zal worden afgeschaft. Het resultaat? De scholen voor verpleegkunde lopen in het eerste jaar leeg en steeds minder studenten overwegen om het vijfde jaar specialisatie aan het eind te doen of in een traditionele ziekenhuisafdeling te gaan werken.
Heroïsche toewijding
De afgelopen twee jaar hebben we allemaal de heldhaftige toewijding van het verplegend personeel gezien, zonder wie we deze crisis nooit te boven zouden zijn gekomen. Zij verdienen al onze dankbaarheid. Vanuit ons artsenstandpunt zouden ziekenhuizen instorten zonder deze mannen en vrouwen. Zij moeten dringend een reële salarisverhoging krijgen, het aantal personeelsleden moet worden uitgebreid omdat de norm van "één verpleegkundige voor drie patiënten" op de intensive care meestal niet houdbaar is, en het moet erkend worden dat het inderdaad een zware baan is met kans op vervroegde pensionering.
Beste burgers, wie zal voor ons zorgen als het onze beurt is? Als het al niet het geval is voor onze dierbaren? Realiseren we ons dat achter deze verpleegkundigen, de patiënten, wijzelf staan?
Beste artsen, laten meer dan ooit solidariteit betonen met het beroep van verpleegkundige.
Beste politici, wij vragen u te doen wat u al vanaf het begin luid en duidelijk hebt gezegd: dat we dringend lering moeten trekken uit deze crisis, dat we de prioriteiten weer bij de essentiële zaken moeten leggen, zoals onderwijs en gezondheidszorg.

In tegenstelling tot wat de media beweren, heeft het budgettaire manna van 500 miljoen dat door het Volksgezondheid is vrijgemaakt, de ziekenhuizen alleen maar in staat gesteld om zorgkundigen in dienst te nemen wegens het verpleegkundigentekort, en om het IFIC-protocol (Instituut voor de Classificatie van Functies) toe te passen, dat titels en kwalificaties afschaft! Er is geen concrete hulp voor de betrokkenen, of slechts schamele hulp voor de gelukkigsten onder hen. Zonder een sterk gebaar, zonder opwaardering en betere erkenning van verpleegkundigen, zal er een exponentieel tekort aan verpleegkundigen ontstaan. En dan dreigt ons hele gezondheidssysteem in te storten. De zorgkwaliteit zal er rechtstreeks onder lijden. En we zullen vervallen tot een tweedeling in de geneeskunde, waarbij de beste zorg is voorbehouden aan de rijken, in privé-klinieken, die nog de enige zijn die de laatste gediplomeerde verpleegkundigen kunnen wegkapen.
"Een land moet niet worden beoordeeld naar de manier waarop het zijn meest vooraanstaande burgers behandelt, maar zijn zwakste burgers" zei Nelson Mandela.

> "Als de zorgsector valt, valt de samenleving" (verpleegkundigen)