De Royal Belgian Society Plastic Surgery (RBSPS) organiseert op 14 november aanstaande een webinar over gelijke kansen (niet toevallig op de vrouwendag). Een enquête met richtinggevende resultaten leverde vooral ook interessante commentaren op. Een greep daaruit.

Gelijke kansen in verband met hun mannelijke collega's tijdens de opleiding, zwangerschaps- en moederschapsverlof, grensoverschrijdend gedrag, gelijke verloning, het glazen plafond... wat vinden de vrouwelijke plastisch chirurgen daarvan?

Zowat een kwart vindt niet dat ze gelijke kansen hadden bij de start van hun opleiding, vergeleken met mannelijke studenten?

Iemand verwoordde het zo: "ik mocht enkel starten als ik beloofde dat ik niet zwanger zou worden tijdens de opleiding."

Zowat een kwart van de respondenten werd zwanger tijdens de opleiding. Duidelijk een taboe. Zo luidden enkele antwoorden: "Ik mocht niet trouwen of zwanger worden."; "Dat was verboden."; "Het was onmogelijk door de workload."

Bijna een op de drie kreeg te maken met "seksueel grensoverschrijdend gedrag", al nuanceert iemand dat ook:  "Het ging eerder om flirterig gedrag, geen agressie. En dan niet bij plastisch chirurgen maar bij andere chirurgen."

Bedenkelijk is wel dat dit gedrag bij de overgrote meerderheid nergens in de dienst gemeld kon worden.

"Dikke buik belet spoedinterventie"

Opmerkelijk is ook een reactie op de vraag of "Iemand u schandaliseerde omdat u moederschapsverlof had". "Het werd ‘E’ gequoteerd op een schaal van A tot E voor het criterium: ‘De resident heeft goede skills bij een eventueel noodgeval.’ Met als verklaring: “Je was zwanger, weet je. Met je dikke buik was je niet de fitste voor een spoedinterventie.”

"Mijn voormalig diensthoofd meldde me dat in de VS vrouwen hooguit 10 dagen moederschapsverlof kregen, dacht ze. Ik was de enige microchirurg tussen 10 collega’s en ‘onmisbaar’."

Twee op de drie vinden dat ze een gelijkaardig honorarium krijgen als hun mannelijke collega's. Wie dat niet kreeg en dat meldde, kreeg bijvoorbeeld dit te horen: "Toen ik daarop commentaar leverde na 35 jaar loopbaan, vertelde mijn medisch directeur me: “Zal ik zeggen hoe een vrouwelijke carrière typisch verloopt? Als ze 18 is, beslist ze om arts te worden. Ze slaagt. Dan specialiseert ze. Ze slaagt. Dan scheidt ze en vraagt om hetzelfde te verdienen als haar manneijke collega…”

"Vertelde iemand u dat u niet in staat was om een dienst te leiden omdat u een vrouw was?", was nog een vraag en een kwart kreeg die boodschap te horen.

Dit is een wel erg sprekend voorval: "Op 39-jarige leeftijd moest ik plaats maken voor een jongere plastisch chirurg. Tijdens een discussie van een uur vertelde de medisch directeur me dat ik een vrouw met kinderen was en daarom geen plaats had in het ziekenhuis, maar thuis. Hij zei dat dat de normaalste zaak was in zijn moederland, in Oost-Europa."

Positief is dat deze uitgesproken negatieve ervaringen toch eerder de uitzondering blijken of alleszins niet blijven plakken: "Zou u met wat u nu weet over uw positie, opnieuw voor een opleiding plastische chirurgie kiezen?", luidde een vraag. De overgrote meerderheid antwoordde bevestigend.

Tot slot weer iets minder positief nieuws. "Werd u geconfronteerd met hindernissen tijdens uw professionele carrière?" leverde toch weer een meerderheid van bevestigende antwoorden op (ongeveer tweederde). Daarbij dit voorval:

"Tijdens mijn eerste residentiejaar vertelde een vrouwelijke senior dat ik aan de drugs zat en een seksuele verhouding had met een van mijn oversten tijdens een vorige opleiding. Ik heb nooit geweten waarom ze die roddelcampagne startte. Niemand van mijn mannelijke collega’s steunde me door te zeggen dat ze een grapje maakte. Zo’n zaken kunnen een carrière verwoesten. Toen ik haar hiermee confronteerde, zei ze inderaad dat het 'een grapje' was."

Tot slot werd ook gevraagd of vrouwelijke plastisch chirurgen echt denken dat het glazen plafond echt bestaat. Bijna tweederde was die mening toegedaan. Werk aan de winkel dus. Het webinar van 14 november schept meer klaarheid, wees erbij!