Met tien 'schoonmaaktips' wil het Belgian College of Emergency Physicians de augiasstal van ons gezondheidszorgbeleid uitmesten.

Alles is zeker niet slecht in het huis van onze gezondheidszorg, getuige bijvoorbeeld dat 'gidsland' Nederland zijn landgenoten vaak de grens ziet oversteken naar onze gezondheidszorg, al staan onze noorderburen beter geplaatst in een Europese rangschikking (tweede vs. België vijfde).

Toch kan het nog een stuk beter, zegt BeCEP in een 'memorandum' verpakt als “de grote lenteschoonmaak”. De ongezouten krachtlijnen in een notendop.

1) Durf je meubels al eens te verzetten.

Maak van het KCE (Kenniscentrum) een beleid sturend orgaan onder rechtstreeks toezicht van het parlement in plaats van een beleidsondersteunend orgaan van een minister. Plaats het rechtstreeks onder de auspiciën van het parlement, de belichaming van onze democratie.

2) Kies de juiste vlekkenverwijderaar voor de juiste ondergrond.

Accrediteringsprogramma’s rond kwaliteit die in een verschillend buitenlands gezondheidssysteem zijn tot stand gekomen, plaatsen de Belgische ziekenhuizen die hiervoor geen bijkomende middelen krijgen, voor een moeilijke keuze. Zeker omdat er nog nergens een impact op mortaliteit of morbiditeit is aangetoond. 

Het behalen van een label moet ondergeschikt zijn aan het streven naar kwaliteitsvolle zorg. Keeping up appearances houdt niemand vol.

3) Best neem je de stofzuigerzak en de stofzuiger van hetzelfde merk.

Breng bevoegdheden omtrent 1 samenhangend domein onder bij 1 minister van Volksgezondheid, ongeacht of dit op federaal, dan wel gemeenschapsniveau gebeurt. Het gebruik, de financiering en de regelgeving van dringend en niet dringend vervoer binnen 1 bevoegdheidspakket zou heel wat meer efficiënte mogelijkheden bieden.

4) Badkamer en salon moeten anders worden gereinigd.

Laat toe dat elk ziekenhuisnetwerk zich optimaal kan organiseren om de behoeften aan medische zorg te dekken, afgestemd op de noden en mogelijkheden binnen het geografisch gebied van het netwerk.

Er moet een switch gebeuren van een regulerende overheid naar een faciliterende overheid. 

5) Zorg voor een goede thermometer in huis.

Het gezondheidsbeleid zou moeten worden ondersteund met een brede, transparante dashboardsturing en internationale benchmarks. Het heeft geen zin om in te zetten op details. Enkel één aspect uitpikken voor beleidsvoering, ingegeven door een belangengroep, en wat aardig klinkt maar in werkelijkheid heel wat miserie met zich meebrengt, is niet wenselijk. 

6) Zijn alle abonnementen nog wel nodig?

Pilootprojecten en studies zonder de bepaling van kritische succesfactoren of bekendmaking van de resultaten is niet meer van deze tijd. De resultaten van het proefproject telefonische triage 1733 Leuven-Tienen waren ronduit slecht op alle vlakken. Ondanks andere afspraken tussen overheid-huisartsen-spoedgevallendiensten, hebben de stakeholders gedurende 6 maanden de resultaten niet mogen inzien, maar werden wel nieuwe structuren opgericht om rustig verder te kunnen doen. Zulks wekt weinig vertrouwen en zorgt voor een ongemakkelijke sfeer tussen de verschillende partners in de gezondheidszorg.

7) Hang een betrouwbare rookmelder.

Het is absoluut noodzakelijk dat de beroepsvereniging van spoedartsen deel uitmaakt van de Nationale Raad voor Dringende Geneeskundige Hulpverlening (NRDGH) om zinvolle en gedragen adviezen te formuleren.

8) Staan er geopende blikjes in de ijskast?

Een tool voor de verwerking van de online registratiegegevens vanuit de spoedgevallendiensten (UREG) in het kader van een early warning system voor de gezondheidszorg in ons land, moet dringend worden geïmplementeerd zodat de permanent geleverde inspanningen van het terrein ook het nut hebben waarvoor ze bedoeld zijn.

9) Niet te veel onkruid in de bloementuin?

Er moet dringend gezocht worden naar methodes om de wetenschappers te vrijwaren van de conflicts of interest van hun werkgever. Onze gezondheidswetenschappers zouden een onbevoordeelde bron moeten kunnen zijn van kennis waarop het ganse land kan verder bouwen. Helaas worden zij voor het grootste deel betaald door universitaire ziekenhuizen met een stevig conflict of interest in de competitie met niet universitaire ziekenhuizen.

10) Is iedereen gelukkig in huis met zijn omgeving?

Ambulanciers, spoedverpleegkundigen en spoedartsen moeten worden erkend als beoefenaars van een zwaar beroep. Zij moeten ook worden beschermd tegen agressie en bekladding in de sociale media. De permanentie van MUG-artsen moet worden vergoed, net zoals de permanentie van spoed, intensieve zorgen, huisartsen enz.

"Het is niet ongewoon dat BeCEP, het Belgian College of Emergency Physicians, het thema kiest van “de grote lenteschoonmaak” voor zijn memorandum. Het besef is immers de laatste jaren gegroeid dat fake news, fake science en fake quality het fijnstof vormen in de omgeving van onze patiënten en spoedmedewerkers, dat grondig moet worden aangepakt om een leefbare toekomst voor iedereen mogelijk te maken. Wij hopen dat de politiek hier eens rustig over nadenkt en dat oppikt in zijn programma’s en eventuele aansluitende beleidsverklaringen", besluit het BeCEP.