Beste Catheline, Sophie en Stéphanie, beste vrienden van Patrik,

Verbijstering, onbegrip, woede: hier  schieten  woorden tekort. A roller coaster of emotions. De grens van het land van de dood werd door Dr. ROELANDT dinsdagnamiddag 1 december 2015 op een gruwelijke wijze overschreden.

Dr. Patrik ROELANDT kwam op lafhartige wijze om het leven tijdens het uitoefenen van zijn zo geliefde beroep, namelijk de huisartsgeneeskunde.

Hij werd op een gruwelijke manier vermoord. Door deze weerzinwekkende moord  op  onze collega verliezen wij een vriendelijke, correcte, getalenteerde man, die zich ten volle heeft ingezet voor zijn ideaal: de huisarts en de huisartsengeneeskunde. Het is niet alleen een moord op een huisarts maar ook een messteek voor de goede huisartsgeneeskunde.

Als tuchtrechtbank hebben we natuurlijk we vertrouwen in justitie en zal de dader zijn gepaste straf niet ontlopen. De bedoeling van een straf is de wraak van de maatschappij, recidive voorkomen, een voorbeeld stellen en de schade herstellen. Dit laatste is echter een hopeloze zaak. Dr. ROELANDT laat een ontroostbare echtgenote en twee kinderen na. Schade herstellen? Patrik had een praktijk die hij gedurende 40 jaar opgebouwd heeft door het uitoefenen van een kwalitatieve geneeskunde in partnership met de patiënt. Kijk maar naar het citaat op zijn website.

Een in memoriam van één bladzijde uitspreken heeft natuurlijk tekortkomingen, hoe kan men immers een goed leven in een paar regels samenvatten? Men doet de overledene en de nabestaanden altijd tekort. Het doel van een in memoriam is echter meer dan een afscheidsrede. Met vele zorgvuldig gekozen woorden beschrijven we hoe we iemand willen blijven herinneren, met als doel een zeker goed impact op ons eigen leven. Waarin willen we op hem gelijken?

Het is echter altijd een te kleine herinnering voor de nabestaanden maar hopelijk is dit een grote boodschap voor ons.

Dr. ROELANDT is zonder enige overdrijving de man die in Vlaanderen het meest voor de huisartsgeneeskunde gedaan én bereikt heeft. Cumulatief: gedaan en bereikt. Als voorzitter van de Unie van huisartsenkringen heeft hij de kringen een wettelijke verankering gegeven. Hij was immers de grote pleitbezorger voor de erkenning van de huisartsenkring. Het KB over de werking en de taakomschrijving van de huisartsenkring was hiervan een bekroning.

Om de werking en de verdediging  van de huisartsen te verbeteren streefde hij naar één koepel waar de Wetenschappelijke Vereniging van Huisartsen, één syndicale vleugel en UHAK zouden worden ondergebracht in wat nu de Domus Medica is. Dit is niet volledig gelukt en dat heeft hem pijn gedaan. Tot de laatste dag van zijn leven bleef  hij  een trouwe medewerker van de Domus en één van haar meest waardevolle en gerespecteerde raadgevers. Hoeveel maal is hij niet naar Brussel getrokken om te pleiten voor erkenning, senso latu, van de huisartsen.

Ook de Orde der Geneesheren lag hem zeer na aan het hart. Hij vervulde zijn eerste mandaat bij de Provinciale Raad van de Orde der Artsen begin de jaren negentig. En in mei eerstkomend zou hij reeds tien jaar zetelen binnen de Nationale Raad. Bij beide raden blonk hij uit zich door zijn grote dossierkennis. Terecht kan men stellen dat hij zowel in Brugge als in Brussel de spreekbuis was van de huisartsen.

Men wist altijd waar hij voor stond. Ook in de felste discussies bleef hij gedreven doch steeds correct, maar niet aflatend, zijn standpunt verdedigen. En vooral: hij was een grote verzoener, steeds bereid te bemiddelen en oplossingen te zoeken in een conflict.

Vele problemen onder huisartsen loste hij integer op, zelfs al diende hij daarvoor eventjes de vriendschap opzij zetten. Deze integere rechtlijnigheid werd aanvaard want het kwam van “Patten” en de deugdelijkheid van de vriendschap bleef.

Als huisarts in hart en nieren was hij enorm begaan met de invulling van de bevolkingswachtdienst, en hoe jammer en dramatisch dit ook nu mag klinken, de veiligheid tijdens de wachtdienst was voor hem een hoge prioriteit. En toch zou hij nu gezegd hebben: “Non, je ne regrette rien”. In de medische en andere  pers werden zijn initiatieven omtrent veiligheid uitgebreid toegelicht. De beroepsbeoefenaars van de eerste lijn een betere organisatie en beveiliging van de wacht garanderen was voor hem een noodzakelijke voorwaarde voor  een doeltreffende huisartsgeneeskunde die niet alleen de patiënten beschermt maar ook de artsen of andere beroepsbeoefenaars die hen ter hulp komen. In dergelijke omstandigheden is het verlies van onze collega des te onrechtvaardiger en raakt het ons in het bijzonder. Dit dossier van veiligheid werd door Dr. ROELANDT reeds vele malen op de agenda gezet maar vereist nog aanzienlijke inspanningen vanwege de beleidsmakers in de gezondheidszorg.

Moge de dood van Dr. Patrik ROELANDT de broodnodige katalysator zijn voor de overheid om te reageren met gepaste maatregelen.

We troosten ons met herinneringen aan een fijne, zachtaardige, erudiete en sociale collega, zoals de ondervoorzitter van de provinciale raad het zo mooi schreef. Een minzaam man en altijd bereid bemiddelend op te treden. Zo willen en zullen we hem herinneren.

Zijn fikse en verzorgde verschijning met de immer door Catheline gekozen mooie das zullen we niet meer zien. Het noodlot heeft er anders over beschikt. In zijn weinige vrije tijd was altijd een grote plaats gereserveerd voor zijn Catheline. Daarenboven had hij een uitgesproken talent om te organiseren en dit zo wel professioneel als privé. Jaarlijks ondernam hij met enkele vrienden een grote reis, die hij van A tot Z tot in de puntjes voorbereidde. Zijn volgende uitdaging was een reis naar Brazilië, waarvan hij nu reeds met de voorbereiding bezig was. In het gewone leven kon hij als geen één raadgeven wat betreft hotels en het culinaire. Geen stad of streek was hem onbekend. Vele zaken had hijzelf met Catheline en met of zonder de keunebende uitgeprobeerd.

Patrik zal voor ons altijd aanwezig zijn in woord en in geest. Hij zal voor altijd met ons verbonden zijn door onzichtbare banden. Hij zal voor altijd door ons gekoesterd worden.

Onze gedachten gaan vooral naar Catheline, Sophie en Stéphanie voor wie het verlies onbeschrijfelijk is.

Moge de mooie herinneringen aan hem vele sterkte bieden bij dit immense verlies. Catheline, Sophie en Stephanie: wij wensen u veel moed om deze zware slag te boven te komen. Weet dat alle artsen met zeer veel respect en waardering aan uw echtgenoot en vader zullen terugdenken.

Patrik, adieu, mon ami.