Een 50-jarige spoedarts uit Brakel, die beschuldigd wordt van de moord op zijn vrouw en in eerste aanleg werd veroordeeld tot 24 jaar cel, blijft in beroep zijn onschuld uitschreeuwen. Hij krijgt ook de steun van hun dochter die het hof van beroep smeekte om hem niet af te pakken.

De beklaagde werd beschuldigd van poging gifmoord en gifmoord. Zijn 40-jarige vrouw werd in juli 2009 een eerste keer naar het ziekenhuis gebracht met een hoge dosis insuline in het bloed. Door het toedoen van het medisch personeel kon de vrouw nog gered worden, stelde de correctionele rechtbank. Maar op 6 oktober 2009 had de vrouw een cardiorespiratoir arrest en ze overleed op 14 oktober door orgaanfalen.

Insuline

Volgens de rechtbank in Oudenaarde had de spoedarts haar tot twee maal toe vergiftigd, onder meer met insuline. Hij kreeg 24 jaar cel, maar ging in beroep. Dit met steun van hun dochter. "Ik sta perfect achter mijn papa. Ik smeek u om hem mij niet af te pakken, mijn papa is geen moordenaar", zei ze, waarna ze afstand deed van haar burgerlijke partijstelling.

De advocaten van de arts, P. benadrukken dat het onderzoek bijzonder eenzijdig is gevoerd. Het motief zou draaien rond een buitenechtelijke relatie. "Maar hij wou die relatie stopzetten. Waarom zou hij zijn vrouw dan doden?" Ze wijzen ook op de vragen van hemzelf naar bijkomende onderzoeken. "Dat is toch zeer uitzonderlijk? Zijn vrouw en hij dienden zelfs klacht in, na de eerste opname, tegen het ziekenhuis voor een medische fout."

Medische fout?

Volgens de advocaten zijn er tal van andere denksporen, waaronder een medische fout of een cardiologische aandoening, die het onwel worden in juli en de dood in oktober hebben veroorzaakt.

Toch is het openbaar ministerie ervan overtuigd dat de man de feiten pleegde. "Twee intoxicaties met gevaarlijke medicatie, insuline en morfine, kan geen toeval zijn." Telkens werden ook restanten van Temesta in het bloed gevonden. "Een maand voordien werd dat medicijn afgehaald bij een apotheker van wacht, terwijl Temasta toch geen urgent medicijn is."

Ook de andere theorieën die de advocaten van de arts naar voren schoven, trekt het openbaar ministerie in twijfel. "In een ambulance is geen insuline aanwezig en wordt in een ziekenhuis apart bewaard. Verwarring is dus onmogelijk. En het verhaal van de wraak van de dokter raakt kant noch wal."

Relationeel

Het motief is volgens de openbaar aanklager te zoeken in de relationele sfeer. De man had verschillende buitenechtelijke relaties en zou scheiden, wat hem financieel duur zou komen te staan en hij kon zijn kinderen niet meer te zien. "U heeft uw beroep als arts misbruikt en bovendien de schuld proberen afschuiven op uw collega's." De procureur-generaal vroeg daarom de bevestiging van het vonnis.

P. zelf zei in zijn laatste woorden ook niet te geloven in toeval. "Daarom heb ik geneeskunde gestudeerd. Insuline en morfine worden al sinds de jaren 1960 gebruikt en de werking is gekend bij miljoenen mensen. Het zou toch een sterk toeval zijn dat die medicijnen bij mijn vrouw een andere werking hebben." Hij doelde daarmee op de tijdsduur van toediening gekoppeld aan de waarden gemeten in het bloed. Volgens een tijdstabel van zijn advocaten, werd getracht het hof te overtuigen dat hun cliënt de spuiten onmogelijk kon hebben gezet.

Bovendien getuigde hij dat hij als arts morfine niet gebruikt. "Er zijn veel efficiëntere moleculen op de markt." Bovendien bekende hij dat hij bezig is met een onderzoek naar de familie van zijn vrouw, of er daar een geschiedenis is van hartafwijkingen.

Volgens de advocaten zijn er tal van andere denksporen, waaronder een medische fout of een cardiologische aandoening, die het onwel worden in juli en de dood in oktober hebben veroorzaakt.