Professor Jean Macq werkt bij het IRSS, het Institut de recherche Santé et Société van de UCL. Hij onderzoekt onder meer de evolutie van het beroep van huisarts. Hij zette zijn visie uiteen op de laatste editie van het ‘Salon professionnel Soins et santé de Namur’ en stelde twee verschillende scenario’s voor.
“Vandaag wordt het beroep van huisarts anders beoefend al naargelang de locatie en de organisatie”, zegt prof. Macq. "De spoeddiensten worden de eerste lijn voor wie zich niet kan schikken naar de uren van een huisarts of voor mensen die niet over voldoende middelen beschikken om een huisarts te raadplegen."
"Daarnaast zijn er huisartsennetwerken met een goede permanentie en zelfs huisartsen in de groepspraktijk die proactief te werk gaan om gezondheidsbevorderende en preventieve acties op te starten. In de toekomst zullen huisartsen vrouwen zijn die vooral in groepspraktijken werken en met een nieuwe werkcultuur. Ik werk veel met verpleegkundigen; ik zie dat de machtsverhoudingen veranderen”, zegt Macq.
De professor ziet twee belangrijke pijlers van mogelijke evolutie: hyper-technische gezondheidszorg met centra van excellentie, behandelingen aangepast met biomarkers... en gezondheidszorg dichter bij woonplekken die rekening houdt met de sociale dimensies en met de prioriteiten van de patiënt. "Er duiken spanningen op tussen de twee modellen. Maar achter het eerste model schuilt een economisch belang: de ontwikkeling van deze innovatieve sectoren is belangrijk voor de economie van Wallonië.”
Jean Macq voorspelt twee scenario's voor de huisarts van de toekomst. De techniek en de innovaties nemen het over en de arts wordt een expert in de wetenschappelijke en technische aanpak binnen een multidisciplinaire groep. Het eerstelijnsteam zorgt voor patiënten met een laag risico. In dit scenario verlaat het ziekenhuis de muren en houden orgaanspecialisten contact met connected patiënten die thuis verzorgd worden. Eerstelijnsprofessionals doen coaching. Of, nog een andere mogelijkheid, de huisarts wordt expert in complexiteit. Hij integreert niet alleen de medische realiteit, maar ook de psychosociale werkelijkheid van de patiënt. Hij doet meer dan diagnosticeren en behandelen. De gemeenschap speelt in dat scenario een belangrijke rol. Er wordt een netwerk opgezet met andere lokale diensten, waaronder sociale diensten. De huisarts kan dan de link zijn. Het is het eerstelijnszorgteam, niet het ziekenhuis, dat centraal staat en initiatieven opstart (buurthuizen, buurttuintjes, enz.).
Volgens de professor is het eerder het technische scenario dat vandaag op overheidsfinanciering kan rekenen. "Voor het tweede scenario hebben we sociale innovaties nodig, maar het Gewest investeert weinig in die sector. Anticiperen op het scenario dat de overhand zal hebben, is essentieel om toekomstige huisartsen de meest geschikte opleiding te kunnen geven”, aldus de professor.
