Zelf noemt ze deze stap “de weg van de grootste impact". Dr. Inge Wouters besliste eind 2021 zelf om te stoppen als hoofdarts bij het Sint-Franciscusziekenhuis Heusden-Zolder. Ze schreef zelfs een thesis over de positie van de hoofdarts. “Ik heb heel graag gewerkt in Heusden-Zolder. Er was een korte maar intense en zeer fijne samenwerking waar ik met plezier op terugkijk."

"De job als hoofdarts heb ik steeds erg boeiend en uitdagend gevonden. Toch laat ik die nu achter me om een andere weg in te slaan.”

“De hoofdarts draagt binnen een ziekenhuis een grote verantwoordelijkheid. Hij of zij moet erop toezien dat de kwaliteit van de medische activiteit wordt bewaakt. Dat is op zich een nobele opdracht waarbij de hoofdarts de kans krijgt om de patiëntveiligheid voorop te stellen, maar zijn of haar positie is kwetsbaar. Dat blijkt ook uit mijn thesis voor het Postgraduaat Gezondheidsrecht en -ethiek aan de Universiteit Antwerpen: ‘De bijzondere en kwetsbare positie van de hoofdarts’. “

“De bijzondere en kwetsbare positie van de hoofdarts is vooral het gevolg van een uitgebreide, maar vage wetgeving. De hoofdarts heeft van de wetgever immers een aantal concrete taken en bevoegdheden gekregen, maar zonder dat de hoofdarts over voldoende duidelijke slagkracht beschikt.”

“Als hoofdarts word je vaak geconfronteerd met andere belangen die ook binnen het ziekenhuis spelen. Het individueel belang van de betrokken ziekenhuisartsen, het collectief belang van de ziekenhuisartsen (via de medische raad) en ook het collectief belang van het bestuur en de directie van een ziekenhuis. “

“Deze belangen hebben een grote impact op de activiteiten van de hoofdarts en zorgen ervoor dat de hoofdarts vaak moet balanceren op een slappe koord. Want zelfs als je meent dat je de kwaliteit van de medische activiteit in stand wil houden, dan nog wil dit niet zeggen dat iedereen in het ziekenhuis daarmee gelukkig zal zijn.”

“Als hoofdarts ben je ook verplicht om met deze belangen rekening te houden. Het gaat immers vaak om personen, organen, enz. waarmee je in het ziekenhuis moet samenwerken en die zelfs rechtstreeks of onrechtstreeks uw verdere toekomst in het ziekenhuis bepalen. Het is een permanente evenwichtsoefening.“

“Ik vergelijk hoofdartsen met voetbalcoaches. Je kunt al snel de hemel in geprezen worden om drie weken nadien in ongenade te vallen. Deze vaststelling is frappant omdat de taken van de hoofdarts meestal gericht zijn op de bescherming van de patiëntveiligheid door te waken over de kwaliteit van de medische activiteit. Maar als de hoofdarts op dit vlak concrete stappen onderneemt, raakt hij/zij vaak aan de individuele belangen van de ziekenhuisartsen. En dat kan zorgen voor conflictsituaties. Toch zou wie ingrijpende maatregelen moet nemen, statutair niet het risico mogen lopen op onmiddellijk ontslag.”

“Maar mijn opstappen was voor alle duidelijkheid een positieve keuze. Wat ik als hoofdarts niet kon bewerkstelligen, wil ik graag verwezenlijken als consultant en coach. De wegen zijn verschillend maar het beoogde resultaat blijft hetzelfde namelijk authentieke, waardegedreven zorg met aantoonbare kwaliteit.”

Een hoofdarts moet voor haar geen praktijk blijven houden in het ziekenhuis om voeling te houden met de werkvloer.

“Ik stond 17 jaar in de praktijk, ik was zes jaar voorzitter van de medische raad, ik was overkoepelend diensthoofd heelkunde: dergelijke skills verlies je niet plots als je naar het management overstapt. Soms kom je wellicht wat weinig op de werkvloer, maar dat hangt van andere factoren af, van je werkbalans. Veel hangt ook af van de grootte van je ziekenhuis en de wijze waarop je omringd bent.”

“Als je als hoofdarts klinisch actief blijft, kan je natuurlijk gemakkelijker de keuze maken om naar de kliniek terug te keren. Wat mijns inziens veel moeilijker is als voltijdse hoofdarts.”

(1)    Dr. Wouters maakt nu deel uit van de organisatie “WhoCares?” die focust op geïntegreerde waardegedreven zorg.

> Hoofdarts Inge Wouters voorlopig vervangen door dr. Vanvolsem