Zeven maanden na de feiten kan Sophie Roelandt haar emoties nog altijd niet in bedwang houden als ze op een persconferentie vertelt over de eerste uren, dagen en weken na de moord op haar vader. Toen dr. Patrik Roelandt vorig jaar op 1 december bij patiënt Danny Samyn op huisbezoek ging, bracht de betrokkene hem met messteken om het leven. De jonge vrouw is één en al verontwaardiging. Ze wil actie, en wel onmiddellijk.

“Als de familie nu pas reageert, dan is dat omdat we er de eerste maanden niet toe in staat waren”, zegt Sophie Roelandt. “We zijn niet zomaar een familielid verloren. Onze pater familias werd vermoord, en dan nog terwijl hij anderen aan het helpen was. Schrijf maar gerust dat zo’n gebeuren je leven ontwricht.”

Rouwen in stilte was amper mogelijk, want twee dagen na het drama pikte de familie de draad noodgedwongen weer op. Wat moest er anders met de patiënten van de overleden arts gebeuren? Sophie Roelandt wierf jonge artsen aan die de medische dossiers konden overnemen.

Sophie Roelandt: “Mijn vader was waarschijnlijk de meest voorzichtige arts die men zich kan voorstellen.”

Daarnaast waren er de contacten met de politie en het gerecht, die niet naar wens liepen. De pers werd als eerste van de moord op de hoogte gebracht en verspreidde het nieuws via het tv-journaal terwijl de naasten van dr. Roelandt nog bang zaten af te wachten. Sophie Roelandt stapte uiteindelijk in haar auto om zich naar de plaats delict te begeven en daar meer informatie te verkrijgen. 

“De eerste reacties vanuit de politiek waren smakeloos en getuigden van weinig empathie”, aldus Sophie Roelandt. “We hoorden het gebeurde bestempelen als een fait divers, een jammerlijk ongeluk. Het klonk dat artsen waakzamer moeten zijn. Mijn vader was waarschijnlijk de meest waakzame arts die men zich kan voorstellen. Ironisch genoeg heeft uitgerekend hij jaren geijverd om de veiligheid van de huisarts te verbeteren. Samen met sparring partner Ralph Pacqueu dweilde hij de ministeries af om de machine in beweging te krijgen. Er werden veel beloften gedaan, maar er veranderde niets.”

“Patrik en ik begonnen met onze acties in 1998”, blikt dr. Ralph Pacqueu terug. “Dat jaar was er een vrouwelijke arts vermoord in Visé, door één van haar patiënten. De wachtdienst van Luik is toen zes maanden opgeschort.”

Naar aanleiding daarvan stapten Patrik Roelandt, op dat ogenblik UHAK-voorzitter, en Ralph Pacqueu naar minister Van den Bossche, bevoegd voor Binnenlandse Zaken. “Sindsdien zijn er met de overheid honderden vergaderingen geweest, maar de veiligheidsproblematiek blijft wat ze is”, betreurt dr. Pacqueu. “We hebben onder andere uitdrukkelijk om politiebegeleiding gevraagd, zonder succes. Niet dat er sindsdien geen incidenten meer geweest zijn. In Antwerpen is er een tiental jaar geleden een arts ontvoerd. Plus de regelmatige meldingen van slagen en verwondingen, en zelfs opzettelijke brandstichting.”

Snel na het overlijden van Patrik Roelandt hebben zijn dochter en dr. Pacqueu besloten om het voortouw te nemen. Ze stichtten PRaag (Patrik Roelandt Anti-Agressie Groep), in nauwe samenwerking met Domus Medica, ondersteund door de Nationale Raad van de Orde en in samenspraak met de artsensyndicaten. PRaag stelde een actieplan op, dat intussen aan drie ministeries (Volksgezondheid, Justitie en Binnenlandse Zaken) is voorgelegd.

“Er zijn andermaal beloften geuit, maar we zullen erover moeten waken dat de uitvoering niet weer op de lange baan geschoven wordt”, stipt Sophie Roelandt aan. “In landen om ons heen gaat de strijd voor meer veiligheid bij zorgverleners van de overheid uit, met nationale campagnes en nultolerantie bij het gerecht.”

Klik hier voor de site van PRaag.