Een hoogbejaarde vrouw komt in een hotel ten val en loopt daarbij een bloedende hoofdwonde op. In een nabijgelegen artsenpraktijk (700m verder) wordt ze niet geholpen, luidt de klacht bij de provinciale raad Orde West-Vlaanderen. Vervolgens belt het hotel een taxi om de patiënte naar een andere praktijk te brengen. Daar blijkt dat ze acht hechtingen nodig heeft.

De verdediging van de arts luidt onder meer als volgt: hij was op dat moment toe aan zijn middagpauze, pas dan had hij na een drukke ochtend de tijd om wat te eten. Hij was ook niet op voorhand verwittigd van de komst van de patiënte, terwijl alle consultaties binnen de praktijk na afspraak zijn. Alle hotels uit de buurt – wellicht de kuststreek - werden verwittigd dat ze steeds op voorhand moeten bellen en geen patiënten mogen doorsturen zonder voorafgaand contact. 

Bovendien zou de dokter al om 14u starten met zijn middagconsultaties en de volgende patiënt was al in de wachtkamer aanwezig. De dokter stelt voor dat de patiënte zelf de wachtarts voor toeristen en tweedeverblijvers belt via 1733, idem dito voor de 112 voor het vervoer. De patiënte kan intussen wachten in de wachtkamer, maar die weigert dat en ze vertrekt prompt.

Superdruk 

Een extra moeilijkheid was nog volgens de betrokken arts dat het heel druk was in de dokterspraktijk en zijn collega voor onbepaalde tijd uitgevallen was. Het patiëntenaantal bleek voor hem sinds dat uitvallen verdubbeld van 25 naar 50 patiënten per dag. Tijdens de zomervakantie is er een vakantiearts die werkt vanuit de wachtpost om de overvloed aan toeristen op te vangen. Dan neemt de belasting met zowat 30% toe.

De dokter merkt ook op dat de wonde al verzorgd was en hij achtte het niet noodzakelijk om de hoogbejaarde dame de eerste hulp toe te dienen. Hij vroeg evenmin of de dame vervoer had. Mocht de dame bereid zijn om te wachten, dan zou hij de wonde wel gehecht hebben. Achteraf nam de arts ook geen contact op met het hotel om na te vragen hoe de situatie verder was verlopen.

Zorgcontinuïteit, empathie

De raad van de Orde provincie West-Vlaanderen oordeelt dat de dokter verzaakte aan zijn taak als huisarts. De uitoefening van de geneeskunde is een bij uitstek menslievende opdracht. Als de arts geen tussenkomst of behandeling kan verlenen, moet hij de zorgcontinuïteit organiseren en hierbij de nodige initiatieven nemen en dus de verdere opvang, verzorging en behandeling organiseren.

De Orde meent dat de arts op alle mogelijke vlakken verzaakte om een patiënt de eerste hulp toe te dienen en enkel rekening hield met zijn eigen agenda. Daarnaast was er een totaal gebrek aan communicatie en empathie. Hij kon minstens de wonde bekeken hebben en de dame hebben gerustgesteld. De raad verklaart dat de deontologische tekortkomingen bewezen zijn en spreekt daarom de tuchtstraf van de berisping uit.