Het voorstel van een acceptatieplicht dat Prof. em. Jan De Maeseneer lanceerde vorige week (zie onze vorige nieuwsbrief) lokte een storm van overwegend negatieve reacties uit. ‘Titanicgevoel’, ‘een enkeltje de afgrond in’, ‘proffen in een ivoren toren’: de wrevel is groot. Slechts hier en daar klinkt wat voorzichtige instemming door met het nodige voorbehoud.

Patrick Vansteenkiste uit Zedelgem ging net met pensioen, met een gevoel alsof hij in een reddingssloep van de Titanic gestapt was terwijl het orkest achter hem dissonante tonen produceert: “Acceptatieplicht? De relatie arts-patiënt was toch op onderling vertrouwen gebaseerd, weliswaar steeds met meer verplichtingen en regels voor de arts dan voor de patiënt. En nu de situatie prangend wordt....”

“En waarom is ze prangend geworden ? Omdat "plotseling" blijkt dat de vervrouwelijking zich doorzet, dat er een groep artsen "plotseling" pensioengerechtigd geworden is? Omdat het invoeren van derdebetalersregel "onverwacht" een toename van het aantal consultaties meebrengt, net nu er minder artsen en minder artsen-uren beschikbaar zijn, omdat deze groep artsen zich "plotseling" geroepen voelt meer evenwicht work/life te kiezen?”

“Of omdat "plotseling" blijkt dat het beperken van studenten via dit ingangsexamen onzinnig is - onzinnig omdat het op verkeerde criteria selecteert en de herstructurering van het onderwijs een terugkeer naar vroeger de facto onmogelijk maakt, zodat men zich enkel op aantal geslaagden focust? En men zich realiseert dat het opdrijven van de quota pas binnen...9 jaar mogelijk een effect zal hebben?” Dat Titanicgevoel deelt Marc De Meulemeester met hem.

Een enkeltje de afgrond in

“Precies alsof (huis)artsen voor hun plezier een patiëntenstop instellen?!”, reageert lezer Bram De Clerck uit Beringen als door een wesp gestoken. Dat leidt hem tot deze deontologische kanttekening: “De hele acceptatieplicht-idee strookt ook niet met de huidige code van medische deontologie, artikel 6 lid 1.2: "De arts is verantwoordelijk voor het verstrekken van kwaliteitsvolle geneeskunde aan elk van zijn patiënten. Het is deontologisch onaanvaardbaar dat een arts door te veel patiënten te behandelen de individueel geboden kwaliteit van de zorg niet meer kan garanderen. Daarom mag hij weigeren nieuwe patiënten te aanvaarden"

"Een acceptatieplicht is een enkeltje de afgrond in voor patiënt en zorgverlener.. Neen dank u.”

De Gentse dokter Dirk Hendrick geeft de voormalige professor huisartsgeneeskunde een koekje van eigen deeg: “De Maeseneer pleit voor acceptatieplicht?? Fantastisch. Als ik me goed herinner zijn de wijkgezondheidscentra de uitvinders van de patiëntenstop! Verbeter de wereld, begin bij jezelf.” Op dezelfde golflengte zit Stijn Geysenbergh: “Acceptatieplicht. Oké. Ik ben direct voorstander. We beginnen bij de wijkgezondheidscentra. 450 patiënten per arts is daar de norm. Met het aantal huisartsen dat we nu hebben zou 1.200 de norm moeten zijn.”

Artsen hebben ook grenzen en gezin

Een vrouwelijke huisarts van wie de naam bij de redactie bekend is, vraagt zich af of Jan De Maeseneer de huisartsen die het nu nog volhouden, volop in een burn-out wil sturen… Door hen te verplichten veel meer patiënten te zien dan ze nu aankunnen. Want een patiëntenstop wordt meestal pas ingevoerd, nadat men al boven zijn/haar limiet uit stijgt. Zeer aantrekkelijk ook voor toekomstige huisartsen, te beseffen dat ze weer vele uren zullen moeten presteren en er van een goeie balans tussen werk en ontspanning geen sprake meer zal zijn.” Om met een ietwat cynische ondertoon op te merken: “Dat zal zeker het probleem oplossen, professor, van het tekort aan huisartsen! Jouw voorstellen zullen daar zeker toe bijdragen.”

(…) “Het toont, in mijn ogen, aan hoe sommige proffen in een ivoren toren leven, waarbij ze alle contact met de realiteit en hun achterban zijn verloren.”

“Praat eens met je voetvolk, de huisartsen, professor. En als je dit dan toch zou doen, praat dan ook eens met patiënten, over het feit dat je eerder voorstander bent dat ze hun dokter niet meer zelf zullen mogen kiezen. Dan kan je je misschien wat beter afstemmen op de realiteit.”

Nele Dupont (Pellenberg) merkt op dat ook artsen grenzen en gezin hebben. “We zijn geen robotten. Niemand kan mij verplichten, overtuigen om tot 's nachts te werken zoals ik dat vroeger wel deed. Er moeten oplossingen komen maar forfaitaire betaling zal leiden tot minder fulltime artsen.”

Genuanceerd is Thomas Pattyn (D4D) die meer uitleg vraagt: “Is de idee dan om een arts te verplichten om alle patiënten die zich aanmelden te ontvangen? Klinkt goed want elke patiënt heeft recht op zorg.” Anderzijds: “Hoe gaan we ervoor zorgen dat die zorg nog kwalitatief blijft? Met andere woorden dat per patiënt er nog tijd is om zorg te bieden?”

Stefan Gijssels van patiëntenkant merkt op dat de professionalisering van patiëntenverenigingen zowel specialisten als huisartsen zou kunnen ontlasten van een aantal niet-medische taken. Wie denkt mee?”, klinkt het uitnodigend.

Lees ook: "Acceptatieplicht patiënten inzetten tegen patiëntenstops" (Jan De Maeseneer)