U hoorde wellicht van de onderhandelingen van de artsen in opleiding voor een verbetering van hun arbeidsvoorwaarden. Deze onderhandelingen lopen niet van een leien dakje: de ziekenhuiskoepels gaven hun voorstel vrij dat een mengelmoes is van de meest ongunstige voorwaarden.

Toch leeft er nog steeds felle weerstand tegen verbeteringen. Ik meen dat het onze plicht en zelfs een morele verplichting is om deze jonge specialisten in opleiding, de Aso's, te steunen.
Hun eisen zijn niet extravagant en volkomen legitiem: betaling van wachtdiensten, het overwerk mee in rekening brengen, recht op recuperatie na een dienst en het aantal werkuren per week beperken, om er maar enkele te noemen.
Het is nogal verrassend dat we in 2021 nog steeds voor deze grondrechten moeten strijden. Vooral in een beroep dat geacht wordt zich bezig te houden met zorg en menselijkheid. En toch leeft er nog steeds fel verzet hiertegen. Ik meen dat het onze plicht en zelfs een morele verplichting is om deze jonge specialisten in opleiding, de Aso's, te steunen.

Voorbeeld

Ten eerste omdat wij allen burgers en dus potentiële patiënten zijn. Als ik op een dag naar een medisch specialist moet, zal ik waarschijnlijk pijn en angst voelen. Ik zal iemand willen ontmoeten die helder van geest is, goedgehumeurd, niet uitgeput, die mijn vragen kan beantwoorden en de best mogelijke zorg kan verlenen.
Ik heb het idee dat een dokter ook een voorbeeld is, door zijn houding en wat hij belichaamt. Welke geloofwaardigheid zal ik hechten aan een dokter die mij aanraadt te rusten en de stressbronnen te verminderen als ik de blik op zijn gezicht zie en de donkere wallen onder zijn ogen?
Hun eisen zijn legitiem, en als burgers hebben wij de plicht om hen te steunen, eenvoudigweg omdat het ook in ons belang is.

Als artsen hebben we ook alles te winnen. Zelfs degenen die zeggen "maar in mijn tijd werkten we nog harder en klaagden we niet."
Ik geloof dat dit het moment is om de buitengewone kans te zien in deze revolutionaire wind die verfrissend waait door het gehele artsenkorps.

Verbetering

In de eerste plaats streven ze naar verbetering, en dat alleen al is positief.
Ja, je kunt kwaliteitstraining willen en toch mentaal en fysiek fit zijn.
Alle studies zeggen het, een uitgerust brein leert beter en sneller dan een vermoeid en gestresseerd brein! Dus zelfs de neurowetenschap steunt de Aso's.
Je kunt een professionele roeping hebben en toch een privéleven. Je kunt het leuk vinden om arts te zijn, maar ook om je af te zonderen en vakantie te nemen. Dat is verenigbaar en nog beter: het is wenselijk.

Maar er is een extra factor. We zijn als artsen gewend geraakt aan druk, vermoeidheid, bezuinigingen in de zorg, administratieve overbelasting... Te vermoeid, te overweldigd, te onderdanig als wij zijn, hebben wij altijd onze rug gebogen en zijn wij doorgegaan door alles te geven, met voor sommigen een zekere zin voor zelfverloochening.
Na hele generaties van schapen te hebben gebaard, brengt de geneeskunde nu eindelijk een generatie jonge mensen voort die wakker zijn en bereid zijn om zich collectief de middelen te verschaffen om gehoord te worden en verbeteringen aan te brengen in hun opleiding, hun praktijk en hun leven.

Het goede nieuws is dat wanneer zij afgestudeerd zijn, de arbeidsomstandigheden waarvoor zij zullen blijven vechten, ook de onze zullen zijn. We hebben deze ontwrichtende en verlichte generatie nodig, deze artsen die hun macht terugnemen.
Minister Vandenbroucke sprak zich voor hen uit, wat aantoont dat we collectief sterker staan en dat het momentum er is.
Dank aan deze dokters die hun plaats durven in te nemen. Wij steunen u, ik in ieder geval. En ik weet dat ik niet de enige ben!

> Lees ook: mogelijk staking op 20 mei