Als onze huidige situatie een liedje was, dan zou het bovenstaande de titel kunnen zijn. Ik krijg steeds meer getuigenissen van confraters over hun vermoeidheid, hun verdriet, over wat ze dagelijks meemaken, niet alleen sinds maart, maar in feite al veel langer dan dat.

Niemand wordt gespaard door de huidige crisis, zoals deze collega-huisarts die na 10 dagen covid, vermagerd, buiten adem,  zegt dat hij opnieuw moet beginnen, geen keuze heeft. Zijn voicemail is al overladen met telefoontjes en verzoeken om testen, resultaten en diverse certificaten.

En de anesthesist die al haar tijd opoffert om de operatiekamer toegankelijk te maken, maar tegelijkertijd beschikbaar moet blijven voor eventuele noodgevallen, zonder enige vergoeding. 

De dermatoloog die tijdens de eerste golf zijn consultatie bijna volledig moest afsluiten en zich zonder inkomen ziet vallen; vervolgens wordt hij overstelpt met vertraagde afspraken en diagnoses die hij moet inhalen; daarop wordt hij in de tsunami van de tweede golf gegooid, waarbij hij moet jongleren met veiligheidsmaatregelen, quarantaine en medische noden.

Of de arts in opleiding die het gewoon niet meer aankan, die covid kreeg, maar niet wordt betaald tijdens zijn ziekte. Of nog: de intensivist die huilt om de dood die ze meerdere keren per dag moet aankondigen en om haar onmacht en uitputting.

Ik heb een drievoudige boodschap:

Aan de zorggebruikers, begrijp alsjeblieft dat we mensen zijn, geen robots, ook wij nemen krijgen deze crisis vol in het gezicht.

Dank u voor uw geduld als we te laat zijn; dank u voor uw respect, dat is, wees gerust, wederkerig; dank u voor het begrip dat we soms rust nodig hebben en u overdag niet kunnen zien. Dank u voor uw erkenning en dankbaarheid, het herinnert ons eraan waarom we dit werk doen.

Tegen mijn collega's wil ik zeggen: het medisch beroep is mooi vanwege de diversiteit, dus laten we samen een minimum aan rechten opeisen. Of we nu artsen in opleiding zijn, ziekenhuis- of poliklinisch specialisten, huisartsen, Vlamingen, Franstaligen, beginners of ervaren artsen. Alleen samen zullen we deze crisis kunnen doorstaan en ook een meer serene toekomst voor iedereen kunnen opbouwen.

Laten we de scheidingslijnen wegvegen en elkaar zo goed mogelijk ondersteunen. Laten we de jonge artsen steunen, die eisen eist dat overuren worden betaald, de zelfstandige arts die vraagt om behandeld te worden als elke andere zelfstandige, de ziekenhuisarts die zich afvraagt hoe hij gecompenseerd zal worden voor de stopzetting van zijn activiteit, de arts zijn praktijk die van de ene op de andere dag 80% van zijn consulten moest stopzetten en die nooit betaald zal worden voor deze inkomstenderving, degene die niet weet wanneer hij een paar dagen vrij kan nemen, degene die zelfs niet meer weet hoe hij heet door uitputting.

Laten we allemaal solidair zijn en bij elkaar blijven, we hebben er allemaal baat bij. En ook, zorg voor jezelf, neem rust, pauzeer, doe het rustig aan.

Tegen de politici wil ik eindelijk eens zeggen:

Vergeet ons niet!

Ik heb veel respect voor het werk dat de hele gezondheidszorggemeenschap tijdens deze crisis heeft verricht en ik ben dankbaar dat ze een welverdiende bonus kunnen krijgen. Ik bewonder de toewijding en professionaliteit van de verpleegkundigen en alle "witte jassen". Zonder hen zou de gezondheidszorg gewoon niet bestaan.

Ik heb veel empathie voor de situatie van de zelfstandigen in de horeca en het kleinbedrijf en ik denk dat het juist en noodzakelijk is dat ze kunnen profiteren van het overbruggingsrecht en dat ze de middelen hebben om in hun levensonderhoud te voorzien terwijl ze dat kunnen.

Maar denk niet dat de dokters gespaard blijven van uitputting, financiële, lichamelijke en familiale zorgen. Geloof niet dat we tegen alle verwachtingen in dapper zullen blijven, ad vitam eternam. De meesten van ons hebben hun grenzen bereikt, ze zijn bijna uitgeput en staan op het punt om te kraken. Dus alstublieft, vergeet de artsen niet in uw steunmaatregelen voor ziekenhuizen, witte jassen, freelancers.

Vergeet ons niet.