Een nieuwe Bvas-Absymvoorzitter werd verkozen voor 3 jaar: Philippe Devos, bravo voor hem. De foto van de kersverse voorzitter in zijn nieuwe kantoor riep een pak reacties op: waar zijn de vrouwen op de foto? ... of: hoe realiseren we de vervrouwelijking voor de topfuncties in de geneeskunde?
Ik hou van alle vrouwen, mijn hart is veel te groot, zong Hans De Booij ooit… Of, "Où sont les femmes?", zoals Patrick Juvet zong. Enkelen formuleerden hun hypothese, niet van humor gespeend: de vrouwen bevinden zich in de keuken of in de salon om wat te kletsen… Anderen merkten het gebrek aan representativiteit op deze foto op in een métier met meer dan de helft vrouwen. Zij dringen erop aan dat de dames verantwoordelijke functies opnemen, hier op syndicaal vlak, maar ook breder, in alle bestuursfuncties van ons beroep.
Nieuw directiecomité Bvas-Absym
En natuurlijk kunnen we ze alleen maar bevestigen. Vrouwen zijn nodig omdat zij hun expertise en knowhow inbrengen in conflictbeheersing en taakorganisatie, maar ook hun ervaring in het besluitvormingsproces.
Waarom is het zo moeilijk? We mogen ons niets wijsmaken: in de politiek, in de beheerscomités, in de raden van bestuur… we zitten nog ver van pariteit.
De verklaring is, denk ik, bidirectioneel: enige weerstand tegen verandering aan de ene kant, een gebrek aan kandidaten aan de andere. Of hebben vrouwen misschien niet dezelfde prioriteiten, hebben ze het minder nodig om in de spotlights te staan en kunnen ze even efficiënt, zo niet efficiënter, werken in de schaduw?
Zo verrassend als de afwezigheid van vrouwen op de foto is ook het gebrek aan anticipatie op de onvermijdelijke reactie. Alsof het nog steeds de blinde vlek is voor wie gewend is aan deze besluitvormingscenakels. Die zijn niet vermannelijkt maar in feite aseksueel: zij die gekwalificeerd zijn gaan ernaartoe, voornamelijk mannen tot nu toe, en dan?! Welkom vrouwen... als ze zich hiertoe competent voelen!
Legitimiteit
En dit is een eerste struikelblok: het gevoel van legitimiteit. Bij gelijk CV voelen vrouwen zich 60% minder bekwaam. Zo vol twijfels is het moeilijker voor hen om met de ellebogen te werken om proactief een plaats in te nemen die hen van rechtswege zou toekomen.
Enerzijds moeten we dus onze oogkleppen afzetten om het genderprobleem in de keuzes van de kandidaten te introduceren. Maar we moeten dit evenmin als een verplichting zien, met onze ogen opgeslagen ten hemel. Wel als een kans om de overlegmodellen (die momenteel worden ondermijnd) vooruit te helpen door het alternatieve en vooruitstrevende management dat de vlam in de pan zal doen slaan.
Roepingen stimuleren
Maar daarnaast ontbreekt het ons nog aan vrouwelijke kandidaten. Roepingen stimuleren, verandering begeleiden zonder te forceren is een uitdaging op zich. Vrouwen zelf moeten de motor van verandering zijn: het is tijd om die stap te zetten. Wij vrouwen kunnen ons legitiem tonen en onze vaardigheden ten dienste te stellen van medische instellingen, laten we ophouden met daaraan te twijfelen.
Dus ja, het is tijdrovend, energieverslindend, vaak ondankbaar en niet gemakkelijk te combineren met de mentale last die nog grotendeels is rust op vrouwen in de privé-sfeer. Maar het is ook een intellectueel motiverende en zeer opwindende uitdaging. Drager zijn van boodschappen, acties, hoop. Neem deel aan een veranderende wereld en onderga die niet alleen. Laten we onze plaats daar innemen toon moed en durf, het is het waard. Laten we vanaf nu mee op de foto staan!
