Het begon allemaal met e-mails waarin artsen die patiënten bleven onderzoeken werden bestempeld als "hygiënisch en ethisch crimineel", ook al hadden ze persoonlijke beschermingsmiddelen (FFP2-masker, handschoenen en veiligheidsbril). Deze e-mails, die aan mij persoonlijk gericht waren, overtuigden mij ervan om mijn klinische activiteit te stoppen en de gezondheidsproblemen van mijn patiënten alleen via de telefoon te behandelen.

De volgende vier dagen waren een beproeving voor mij. Het was voor mij onmogelijk om de patiëntenanamnese op te geven. Hoe moet je buikpijn interpreteren? Hoe beslis je wat een pijnlijke knie betekent? Hoe onderscheid je otitis media van otitis externa? Hoe sluit je keratitis uit? Hoe beoordeel je een hartritmestoornis? Hoe ga je om met pre-cordiale pijn? Hoe kan ik ervoor zorgen dat een urinewegeninfectie de nier niet aantast? Hoe infiltreer je een schouder? Hoe verlicht je een aambeien? ...

Vervolgens werd ik naar een WZC geroepen waar de dienstdoende arts had geweigerd zich naartoe te begeven om het overlijden van een van mijn patiënten met eindstadium nierfalen te bevestigen. De glimlach op het gezicht van de verpleegkundigen, die met een stoffen masker werkten dat ze zelf hadden genaaid, was als een klap in het gezicht. Ik besliste om terug te keren naar mijn klinische activiteit.

Sindsdien beheer ik nog steeds telefonisch de vermoedelijk ongecompliceerde SARS-CoV-2 verdachte zaken en verzoeken tot verlenging van geneesmiddelenvoorschriften. Ik ontvang echter na afspraak patiënten van wie de telefonische anamnese aangeeft dat een klinisch onderzoek noodzakelijk is. Ik ben van plan om patiënten te bezoeken van wie de toestand regelmatig moet worden opgevolgd. Ik ben uitgerust met een FFP2-masker, een veiligheidsbril en handschoenen. Ik heb de stoelen uit zowel mijn wachtkamer als mijn praktijk verwijderd. Ik desinfecteer mijn onderzoekstafel na elk gebruik. Ik onderzoek patiënten staand. Ze presenteren zich meestal met masker op eigen initiatief. Ik heb absoluut geen gevoel dat ik een crimineel ben, noch vanuit gezondheids-, noch vanuit ethisch standpunt.

Daarbij respecteer ik de laatste aanbevelingen van Sciensano (29/03/2020) over persoonlijke beschermingsmiddelen: "Als de huisarts meent dat een KLINISCH ONDERZOEK ONONTBEERLIJK is om de ernst en de mogelijke noodzaak van een ziekenhuisopname te bepalen, voert hij zelf het klinisch onderzoek uit, bij voorkeur bij de patiënt thuis of eventueel in zijn praktijk op een afgesproken tijdstip, zodat de patiënt niet in contact komt met andere mensen in de wachtkamer."

Deze persoonlijke beschermingsmiddelen stellen mij ook in staat om te voldoen aan artikel 39 van de medische gedragscode, waarin staat: "De arts zal de vereiste zorg verlenen aan een persoon die in gevaar is, met inachtneming van de noodzakelijke veiligheidsmaatregelen voor zichzelf en voor anderen. (cfr. Orde in advies van 18 maart 2020).

Lees niet in wat ik hier neerschreef dat ik artsen in diskrediet wil brengen die door dit opiniestuk geschokt zijn. Ik wil wel diegenen van schuld vrijwaren die mijn opinie delen: het is niet verboden om een patiënt te onderzoeken op voorwaarde dat je persoonlijke beschermingsmiddelen hebt (FFP2-masker, handschoenen en een veiligheidsbril). Ik zou nooit het risico nemen om een patiënt te onderzoeken, zelfs als hij of zij geen argwaan heeft, zonder deze beschermkledij te dragen.