Rémi Florquin, student geneeskunde master 2 aan de ULB getuigt over zijn ervaringen. Getriggerd door zijn interesse in oorlogs- en rampengeneeskunde, trad hij 2 jaar geleden toe tot de medische component als reserveofficier. "Vooral om nuttig te zijn in crisistijden, en deze pandemie stelde me in staat om dat te doen."

"In de context van de tweede golf, met steeds meer uitvallend zorgpersoneel, schiet Defensie het land opnieuw te hulp, door paramedisch personeel ter beschikking te stellen aan rusthuizen, of door bijna alle brandwondenpatiënten in België te verzorgen in het militair hospitaal, zoals in de eerste golf. Of door personeel ter beschikking te stellen van ziekenhuizen, maar ook door hele COVID-eenheden te creëren in burgerziekenhuizen, eerst in het CHBA in Seraing (provincie Luik), vervolgens in het Vésale-ziekenhuis in Charleroi, en recent in Sint-Michel in Etterbeek."

"Ik werd ondergedompeld in mijn revisies in mijn kot in Brussel op de avond van vrijdag 6 november, toen mijn eenheidsleider me belde met de vraag of ik beschikbaar was om te gaan helpen in de militaire eenheid van COVID in de provincie Luik, waar ik gehuisvest zou worden en van eten voorzien in het ziekenhuis. Het was een oproep die ik met veel plezier en opwinding ontving: wekenlang had ik me afgevraagd wanneer en of ik nuttig had kunnen zijn in deze tweede golf."

"Dus hier ben ik in het Centre Hospitalier du Bois de l'Abbaye (CHBA) in Seraing bij Luik in de eenheid COVID van Defensie. Ik ben omringd door mijn kameraden in actieve dienst en uit de reserve, artsen, verpleegkundigen en ambulancechauffeurs, en civiele verpleegkundige collega's die helpen bij het beheer van de eenheid en de contacten met het ziekenhuis."

"Het eerste wat me opviel was het ongelooflijke vermogen van de militairen om zich aan te passen aan een beroep dat zowat de antipode is van hun eigen beroep." 

"De meeste paramedici in de Seraing eenheid zijn paracommando's, opgeleid en getraind om oorlogswonden te behandelen, geïsoleerd en met gezonde patiënten. En ze komen terecht in een COVID-afdeling die evenveel geriatrie, diabetes en maatschappelijk werk doet als COVID. En dat terwijl de meesten van hen nog nooit in een ziekenhuis gewerkt hebben. Als kers op de taart was het overgrote deel Nederlandstalig voor Franstalige patiënten. Ondanks dit alles hebben ze opmerkelijk werk verricht door in zeer korte tijd voor patiënten te zorgen en veel te leren, zoals ze zeggen: "aanpassen of sterven". "

"De dienst ging open op maandag 2 november en verwelkomde de volgende dag de eerste patiënten. Met een geïmproviseerd medisch kantoor in een voormalige kine-ruimte, met artsen op afroep 24 uur voor de opening. En het ging goed, er waren een paar "kleine jeugdzonden", maar ik betwijfel of een andere structuur dan Defensie op zo'n korte tijd operationeel had kunnen zijn."

"Mijn werk in de eenheid was in principe hetzelfde als tijdens mijn academische stages. Ik was verantwoordelijk voor opvang van transfers, de dagelijkse follow-up (anamnese en klinische onderzoeken) van patiënten. Dat alles om tijd te besparen voor de artsen in de eenheid." 

"Deze ervaring maakte indruk omdat ik ver weg van Luik woonde en ter plaatse logeerde om tijd te hebben om te studeren. Dus ik sliep in hetzelfde ziekenhuisbed, ik at dezelfde maaltijden, ik woonde in hetzelfde gebouw als de patiënten.  En dat verandert de visie die je hebt op een ziekenhuisopname. Toen de patiënt niet goed had geslapen vanwege de geluiden in de gangen of zich alleen maar down voelde omdat hij thuis wilde zijn bij zijn familie, begreep ik het heel oprecht, want dat was voor mij ook zo."

"Maar wat me nog meer opviel was dat ik het, na het avondeten en mijn studie voor die dag, leuk vond om weer naar de afdeling te gaan, de beschermenkleding weer aan te trekken en de patiënten die ik had verzorgd te bezoeken. Om te zien of ze aan de ene kant oké waren vanuit medisch oogpunt, maar vooral omdat ik gewoon met hen wilde praten. Het klinkt misschien gek, maar ik vond deze momenten van uitwisseling ongelooflijk rijk, en ik denk dat het de zorgzame relatie die ik had met deze patiënten meer menselijk en sterk maakte." 

"Deze periode was erg vermoeiend en vrij beperkt, maar bovenal was ze verrijkend en ik heb het gevoel dat ik nuttig was op mijn bescheiden niveau. Ik bewonder en respecteer het verplegend personeel sterk want ze doen hun werk met overtuiging, professionaliteit en menselijkheid."