Dr. Luc Herry, huisarts en vicevoorzitter van Bvas, volgt aandachtig de budgettaire gevolgen van de nieuwe maatregelen die de overheid overweegt, zowel voor de staat en de ziekenfondsen als voor de artsen en het grote publiek. Hier geeft hij ons enkele gedachten over hoe een systeem van uitsluitend forfaitaire prijzen in de geneeskunde eruit zou zien.

Een nieuw model voor de nomenclatuur van medische diensten is momenteel het onderwerp van voorstellen en discussies binnen de medicomut. Voor huisartsen wordt voorgesteld om rekening te houden met de tijd die zij aan patiënten besteden, in de praktijk of thuis. Aanpassingen zijn mogelijk afhankelijk van de moeilijkheidsgraad van de dienst. Technische procedures en verplaatsingen worden extra vergoed. Benadrukt moet worden dat dit slechts voorstellen zijn, een soort proefballonnetje dat onofficieel door de autoriteiten is opgelaten. Zij en de vakbonden moeten ze nog uitvoerig en grondig bespreken.

Een onzekere impact op de forfaitaire geneeskunde
Hoe dan ook, deze voorstellen bieden de gelegenheid om verder na te denken over de honoraria van artsen. De zojuist genoemde ideeën zijn, voor zover ze worden uitgevoerd, gelanceerd zonder rekening te houden met artsen die op basis van een vaste prijs werken. Voor zover ik weet, is er geen onderzoek gedaan naar de impact die deze nieuwe regelingen zouden hebben op de totale kosten, in termen van zowel mankracht als financiën, van de geneeskunde met een vast honorarium. Met min of meer gestandaardiseerde tarieven, zoals hierboven genoemd, komen we echter wel een beetje in de buurt.

Forfaitaire geneeskunde in constante evolutie
Op dit moment maakt ongeveer 6% van de bevolking gebruik van artsen die op deze manier werken. Maar dit percentage verandert voortdurend, zowel wat betreft de vraag naar zorg als het aanbod van artsen. Dit roept de vraag op of de fee-for-service geneeskunde in een behoefte voorziet. Het lijkt erop van wel, maar wat zou er gebeuren als alle geneeskunde op deze manier zou werken? We zouden in een situatie terechtkomen die vergelijkbaar is met die van onze collega's in het Verenigd Koninkrijk, die allemaal NHS-ambtenaren zijn. Maar de status van ambtenaar betekent vaste werktijden en een algemene beperking van de werktijden. Dus we zouden allemaal in loondienst zijn, met een vast inkomen, maar ook... 38 uur per week werken. Het land zou dus aanzienlijk meer huisartsen nodig hebben.

Behoefte aan... 26.000 huisartsen
We zouden kunnen schatten dat we er in dit geval ongeveer... 26.000 nodig zouden hebben! De berekening is eenvoudig: vandaag hebben ongeveer 1.200 huisartsen gekozen voor het forfaitair systeem. In dit systeem is er ongeveer één arts per 350 tot 500 patiënten. Je hoeft de cijfers alleen maar te delen om te weten hoeveel huisartsen er nodig zouden zijn om te voldoen aan de behoeften van een bevolking van 11 miljoen: we zitten niet ver van de 26.000.

Een buitensporige financiële kost
En hoe worden ze betaald? De fee-for-service kosten voor fysiotherapeuten, verpleegkundigen en huisartsen bedragen al 5,9 miljard. De kosten van medicijnen met een vast tarief bedragen momenteel 360 miljoen euro. Als alle burgers zouden overstappen op een forfaitair systeem, zou dat meer dan €7,5 miljard kosten. Om nog maar te zwijgen van het feit dat dit voor patiënten de deur zou openen naar een tweedeling in de geneeskunde.

Kwaliteit van leven voor artsen, maar tegen welke prijs?
Kortom, artsen zouden kunnen profiteren in termen van levenskwaliteit, maar hun inkomen zou gelijk moeten zijn aan de huidige situatie. Maar de staat zou failliet gaan en patiënten zouden op een lange wachtlijst komen te staan...