“Wie kampt met een angststoornis of depressie verdient een even goede behandeling als iemand met een somatisch probleem zoals nierinsufficiëntie of kanker. Dat is vandaag niet het geval. Ons gezondheidssysteem discrimineert mensen met een psychische kwetsbaarheid. Zij kunnen systematisch op minder goede zorg rekenen dan mensen met een lichamelijk probleem.”

Dat is in essentie de boodschap die verkondigd werd afgelopen weekend op de Staten-Generaal Geestelijke Gezondheid, nog eens in de verf gezet op sociaal.net door psychiater Kirsten Catthoor.

Enkele citaten:

• “Dagelijks zie ik kwetsbare mensen ploeteren. Ze lijden psychisch maar vinden geen hulp. Momenteel spenderen we 6 procent van het totale zorgbudget aan geestelijke gezondheidszorg. Dat is schandalig weinig, de OESO stelt minstens 10 procent voorop.”
• “Onbehandeld kan ook een depressie dodelijk zijn. Neuro-psychiatrische aandoeningen verminderen het aantal gezonde levensjaren met 30 procent. Ter vergelijking: voor een ziekte als kanker ligt dat cijfer op 15 procent. Een somatisch probleem behandelen we, een geestelijk niet, of niet snel genoeg. Die nalatigheid kost ons land jaarlijks 20,7 miljard euro door gezondheidsuitgaven, uitkeringen en verminderde economische productiviteit.”
• "Psychische problemen beschouwt men als een uiting van labiliteit, je moet zoiets niet te ernstig nemen. Politici gniffelen ongemakkelijk als geestelijke gezondheid aan bod komt."
• "Het is geen toeval dat veel psychiatrische instellingen vlakbij grote treinverbindingen liggen. Iets wat je niet begrijpt, duw je zo ver mogelijk weg.”
• “Meer investeren in eerstelijnspsychologen is een goede zaak. Via vroegdetectie kan je mensen met milde klachten hopelijk vrijwaren van een psychiatrische carrière. En ook de mobiele teams kunnen extra middelen gebruiken.” (zopas maakte de medicomut hiervoor nog extra middelen vrij, red. Ze kunnen zich nu ook richten tot 65-plussers)
• “Naarmate mobiele teams dieper in de samenleving doordrongen, bereikten ze mensen die vroeger door de mazen van het net glipten. Aanklampende en laagdrempelige zorg brengt mensen in beeld die zich lange tijd schuilhielden achter de sanseveria’s op het platteland of achter een groezelig gordijn in de stad.”
• “Ik miste een overgangsfase. Beleidsmakers hadden beter eerst ingezet op mobiele equipes om pas daarna, behoedzaam, de bedden af te bouwen.”
• "Ook buiten de ziekenhuismuren hebben patiënten nog nood aan opvolging door een huisarts, psychiater, psycholoog, sociaal werker en huishouddiensten.”
• "Zonder een leefbaar inkomen, dweilen we als hulpverleners met de kraan open. Want arm maakt ziek en ziek maakt arm. Ook in de geestelijke gezondheidszorg.”
• “Het gebrek aan integrale, betaalbare hulp laat veel mensen noodgedwongen terugkeren naar de ziekenhuizen. Zolang men vermaatschappelijking van zorg als een besparing ziet, zal de hele operatie nooit echt slagen.”
• "in de meeste crisissituaties bemoeilijken dwangmaatregelen het hulpverleningstraject. Je laat patiënten veel beter mee nadenken over hun behandeling. De idee dat je dwang kan inzetten als gemakkelijkheidsoplossing is een schrijnend misverstand.”
• "Medemensen stigmatiseren omwille van hun anders zijn, is aangeleerd gedrag. Niemand stigmatiseert van nature uit.”