Dr. Ilke Montag, medisch directeur van het Jan Ypermanziekenhuis en lid van de raad van bestuur van de vzw Patient Empowerment, publiceerde op de site van deze vzw deze blog die enkele pertinente kwesties aansnijdt voor artsen. Ook artsen zijn kwetsbaar. Maar een arts moet natuurlijk ook patiënt willen zijn.

"Als arts bij een collega op consultatie gaan of zelf een collega als patiënt hebben, geeft vaak een onwennig gevoel. Je wil het net nog iets beter doen en vaak ook net iets anders dan bij een ‘gewone’ patiënt. Maar waarom?"

"Op het moment dat ik bij een collega op consultatie kom, ben ik in de eerste plaats patiënt. Heel eerlijk? Ik wil ook behandeld worden als een gewone patiënt. Ik wil op een accreditatiewaardige manier uit de wachtzaal geroepen worden. Ik wens een uitgebreide anamnese zoals dat standaard is, een klinisch onderzoek zoals we het leerden uit de boekjes en nadien samen de bevindingen en de mogelijke diagnostische en therapeutische interventies bespreken. En durven doorvragen als het nodig is. Uiteraard mag het medisch jargon bovengehaald worden, maar wat evident is voor het ene specialisme, is dat totaal niet voor het andere. Ook tussen artsen bestaat er kennisongelijkheid."

"Zowel de arts in de rol van patiënt als in de rol van behandelaar moet ook de vragen durven stellen die nodig zijn en niet om de olifant in de kamer heen praten. U mag het gerust weten, ik vind het stellen van bepaalde vragen ook niet altijd evident: “Collega, wat gaat me de ingreep kosten die je me voorstelt?” of “Collega, ik weet waarom je me een bepaalde therapie voorstelt maar wat zijn mijn alternatieven want ik wil geen litteken voor de rest van mijn leven”. Of nog, meer richting het einde van het leven praten met een collega over vroegtijdige zorgplanning of euthanasie. Het is dan pas dat je als arts echt begrijpt waarom de ‘modale’ patiënt niet gelijk welke vraag durft te stellen aan zijn arts."

"Vaak stellen we het bezoek aan de collega ook uit en spelen we doktertje voor onszelf met als gevolg dat het kalf soms al deels verdronken is. Het uitstelgedrag is vaak nog erger wanneer het gaat om psychisch gerelateerde problemen. Ik ga toch niet bij een collega aankloppen omdat ik met donkere gedachten rondloop of omdat ik net iets meer drink dan wat goed is voor mij of omdat mijn slaaptekort elke nacht iets groter wordt? Ik ben zelf arts, dus ik zal het wel alléén oplossen."

"Als we dan finaal in het kabinet van een collega zijn geraakt, zijn we vaak ook de eersten om aan de voorgestelde therapie te gaan sleutelen: zo weinig mogelijk pilletjes en enkel in te nemen op het moment dat het werkschema het toelaat, laat staan dat we de duur van de voorgestelde arbeidsongeschiktheid volledig uitzitten. Ik als patiënt-arts weet toch wat ik voel, niet de behandelende collega."

"En daarenboven helpt het af en toe eens in de rol van patiënt te kruipen ongetwijfeld om te weten wat het is om aan de andere kant van de tafel te zitten. Dan begrijp je als arts nog beter waarom ‘evident’ toch niet zo voor de hand liggend is. Het zal het respect voor het patiënt-zijn alléén maar doen toenemen."

Deze blog verscheen op de site van PatientEmpowerment.