De brief gaat als volgt:

Geachte mevrouw van 26 jaar,
Ik verneem dat je je druk maakte omdat je me zag rondlopen met een schotel eten in de hand. Je vond het klaarblijkelijk ‘schandalig’ dat jij nog niet behandeld was terwijl ik al zat te eten. Dat ik klaarblijkelijk mijn honger liet voorgaan op jouw aandoening. Dat ik niet de tijd nam om me met jou bezig te houden.
Je was waarschijnlijk wel uit het oog verloren dat het intussen halfdrie in de namiddag was. En inderdaad, jij kon niet weten dat ik op dat uur aan mijn middageten begon. Ik had misschien nog wat kunnen wachten en jou eerst behandelen. Maar jij kan natuurlijk niet weten dat ik nu al raprap om mijn eten ging, na sluitingsuur van het restaurant. Het was dàt of pas de eerste keer eten om 18u ’s avonds. Sorry.

Wat je ook absoluut niet kan weten is dat je je op de middag aanbood in het ziekenhuis, op de spoedopname. En, hoe raar het voor jou waarschijnlijk ook klinkt, op dat ogenblik zijn zowat alle artsen aan het eten, hetzij thuis, hetzij in het restaurant. Ik had je ondervraagd en onderzocht binnen de 10 minuten en je doorverwezen voor de beeldvorming. Maar jammer genoeg waren de collega’s van de beeldvorming op dat ogenblik gaan eten, buitenhuis. En ik was niet zeker over het beeld dat ik zag, dus, om jou het beste te behandelen, besloot ik advies aan te vragen bij de radiologen. Hun pauze duurt echter tot 14u (en langer), waardoor ook ik bleef wachten op een bevestiging van je diagnose. Je wou waarschijnlijk toch niet dat ik je met de verkeerde medicijnen naar huis stuurde? Om halfdrie, toen je me zag met mijn middageten, had ik echter nog steeds niets van de radiologen gehoord… Het spijt me.

Ik had tussen jouw consult en mijn middageten nog niet geluierd. Ik was reeds weg geweest met de MUG en had intussen nog een 6-tal andere patiënten gezien. Maar dat kan jij niet weten natuurlijk. We gaven je immers het comfort van de behandelingsruimte waar je je GSM moest opladen. En we lieten je ook buiten gaan roken. Gelieve mijn verontschuldigingen te aanvaarden dat ik me niet alleen enkel en alleen met jouw aandoening heb bezig gehouden. Ik zal in het vervolg veel dringender zaken laten vallen.

Want geef nu toe: op de middag toekomen op een spoedopname met een aandoening die al 3 weken bezig was. Dàt was écht wel urgent hé? Je had ongetwijfeld op die 3 weken nog niet de tijd gevonden om bijvoorbeeld bij je huisarts te gaan. Laat staan dat je eraan kon denken van bijvoorbeeld pijnstilling in te nemen. Mijn middageten, dàt was schandalig. Maar dat jij eigenlijk niets te zoeken had op spoedopname, daar had je waarschijnlijk nog niet aan gedacht…
Laat me toe U te zeggen, juffrouwtje: het zijn patiënten zoals U die de burnout-cijfers bij urgentieartsen de hoogte injagen. De outflow uit het beroep is momenteel groter dan de inflow, en de enkelingen die het dan toch blijven volhouden, worden alsmaar meer en meer geconfronteerd met patiënten zoals U.

Wel, ik geef U de raad vooral zo verder te doen. Binnenkort zijn er misschien helemaal geen urgentieartsen meer. En dan kan U erover klagen dat U te lang op Uw behandeling moet wachten. Niet omdat de urgentiearts zit te eten. Maar omdat je na 3 maanden wachten op de consultatie zal terecht kunnen. Voor je ongetwijfeld ‘urgente pathologie’.

De dokter kreeg een pak steunbetuigingen en zijn brief werd massaal gedeeld.