Frank Vandenbroucke is 67 en zal op het einde van de volgende legislatuur 72 zijn. Maar dat schrikt hem niet af van een volgende ambtstermijn als de kiezer daarvoor een mandaat zou geven en met steun van zijn partijvoorzitter. Over zijn 'pensioen', de New Deal, de supplementen van de radiologen, het opstootje met minister Van Quickenborne en de verslaggeving over de klacht(en) tegen zijn partijvoorzitter liet hij zich uit in Het Laatste Nieuws van afgelopen weekend.

Alvast één ding staat voor Frank Vandenbroucke als een paal boven water: hij is niet bang voor zijn pensioen, "ik zou weten wat doen. Ik zou elke avond naar een concert gaan, meer naar muziek luisteren — klassiek, maar ook jazz — en heel veel wandelen en fietsen. Ik kan daar soms naar verlangen, maar de projecten die ik voor mezelf heb gekozen gaan voor nu", luidt het. 

Over een mogelijk nieuwe ambtstermijn:

• Als mijn gezondheid het toelaat en het wordt mij gevraagd, dan zeg ik ja. Je moet op Volksgezondheid een minister hebben die duwt, duwt en nog eens duwt.
• Mijn vrouw is solidair met mij, ze steunt mij en ik ben haar daar héél dankbaar voor. Maar het vraagt wel wat en dat besef ik.
• Politici en professoren hebben het geweldige voorrecht om aan hun eigen projecten te kunnen werken. Veel mensen kunnen dat niet. Die werken aan het project van hun baas. Ik begrijp heel goed dat een bouwvakker op een bepaald moment zegt: 'Dit gaat echt niet meer, maar als ik een klus moet doen voor mijn schoondochter doe ik het wel nog.

Over de New Deal:

• Vandaag worden de meeste huisartsen betaald per raadpleging. Hun inkomen is dus zeer afhankelijk van het aantal raadplegingen en tegelijk worden ze niet vergoed voor allerlei ander werk: overleg over de patiënt bijvoorbeeld, telefonische hulp... Aangezien hun inkomen varieert, is het ook niet zo makkelijk om hulp aan te werven. Aan de andere kant heb je de wijkgezondheidscentra, waar artsen niet meer betaald worden per prestatie maar gewoon een vaste som krijgen per patiënt. Onze New Deal is een derde manier en combineert die 2: we halveren wat we de arts betalen per raadpleging, maar in ruil krijgt hij daarnaast wel een vast inkomen in functie van het aantal patiënten en hoe zorgbehoevend ze zijn. Dat geeft meer stabiliteit.

Over de supplementen van de radiologen:

• Er zijn regio's in Vlaanderen waar je geen enkel ziekenhuis meer vindt, waar er nog een radioloog werkt aan de officiële tarieven. Anderzijds zijn er ziekenhuizen waar geen enkele radioloog een supplement vraagt. Niks! Nul! Die ziekenhuizen gaan toch ook niet failliet?
• Anderzijds gaan we het honorarium dat de radiologen krijgen wel beter afstemmen op de inspanningen die nodig zijn voor elk onderzoek. Voor bepaalde complexe onderzoeken waar ze veel tijd insteken moeten we hen meer betalen, voor andere misschien wat minder. Maar ze zullen niets meer moeten afdragen aan het ziekenhuis. Hun machinepark zal gefinancierd worden op basis van hoeveel patiënten zij normaal gesproken moeten bedienen in hun regio en niet meer op basis van het aantal scans dat ze doen.

Over het ‘handgemeen’ met Van Quickenborne:

• Ik heb alleen gezegd dat ik in zo'n onzekere politieke omstandigheden — met een regering die misschien wel zou vallen — niet wou wachten met een beslissing over deze hervorming (…) We zijn eigenlijk 'compagnons' in de regering en maken vaak samen de compromissen. We hebben gediscussieerd — dat hoort erbij — maar dat is al lang bijgelegd.

Over de klacht(en) tegen Conner Rousseau:

• Dit heb ik in bijna 40 jaar politiek nog nooit meegemaakt: dat er een klacht komt over iemand en dat dát feit op zichzelf al voorpaginanieuws is, zonder een spatje bewijs. (…) de manier waarop bepaalde media daarmee omgaan, vind ik zeer problematisch.