Zijn psychische problemen als aanleiding voor levensbeëindiging niet veel moeilijker in een wet te vatten, zoals Prof. Joris Vandenberghe beweert? En heeft een federale euthanasiecommissie nog zin na de zesde staatshervorming?

Prof. Distelmans verwijst naar de noodconsultatie met drie psychiaters voor psychische problemen als aanleiding voor een euthanasievraag. “We worden er geconfronteerd met schrijnende toestanden, van mensen die zich ondanks alles nog doorheen het leven slepen. Natuurlijk zijn er wel twijfelgevallen van wie nog geen duidelijke therapie kreeg, maar het is kort door de bocht om te zeggen dat dit soort mensen niet in aanmerking komen.”

“Dat de VVP en de Broeders van Liefde daarover een tekst schreven, impliceert dat ze accepteren dat er uitbehandelde psychiatrische patiënten bestaan die ook ondraaglijk lijden.

Maar je kunt dat inderdaad niet in een wet vastleggen. Daarin volg ik de redenering van Prof. Herman Nys die zegt dat de wetgever een kader moet creëren waarbinnen de betrokkenen zich kunnen bewegen. In dit geval dus de artsen. De wetgever moet geen concrete richtlijnen maken.”

“Zo zou de euthanasiewet ook moeten zijn. De arts bepaalt of de patiënt aan een aantal voorwaarden voldoet. En de commissie toetst dat af. Wij zijn geen politie. Alleen als de voorwaarden niet vervuld zijn, verwijzen we naar het Parket. En men kan daar ook nog zelf klacht voor neerleggen, wat trouwens het geval is voor de casus van Tine Nys (euthanasie bij ondraaglijk psychisch lijden) die in januari voorkomt met drie artsen voor Assisen.”

Door de zesde staatshervorming worden meer en meer persoonsgebonden aangelegenheden naar de regio’s verschoven. Levensbeëindiging is bij uitstek een persoonsgebonden aangelegenheid en wordt in de regio’s ook anders benaderd. Sommigen vragen zich af of een federale euthanasiecommissie dan nog zin heeft. Prof. Distelmans constateert ook dat volgens sociologen in Franstalig België twee keer meer gesedeerd wordt dan in Vlaanderen, “dus er is een verschil in de cultuur bij de artsen en de arts-patiëntrelatie.  Euthanasie en palliatieve sedatie zijn communicerende vaten, zeg ik altijd. Maar of we dan onze commissie moeten regionaliseren? Ik denk dat we dan de volledige zorg moeten regionaliseren of anders niets. Maar ik ben geen politicus.”